Feliks Michał Wygrzywalski (1875-1944) kształcił się w Monachium i Paryżu, ale prawdziwą inspirację dla jego twórczości przyniosła dopiero podróż do Italii. Urzeczony włoskim klimatem, krajobrazami i sztuką zamieszkał w Rzymie. Obiektem szczególnej fascynacji malarza było morze, ciepłe i malownicze, które w różnych wariacjach pojawia się na jego płótnach, zarówno jako tło dla scen mitologicznych i rodzajowych, ale też samodzielny temat. Najchętniej malował Zatokę Neapolitańską, a zwłaszcza sławną wyspę Capri. Inny ważki nurt w twórczości Wygrzywalskiego zapoczątkowała podróż do Egiptu i na Pustynię Libijską. Oczarowała go egzotyka Orientu, co znalazło dobitny wyraz w jego malarstwie. Zaczął malować sceny haremowe, scenki rodzajowe z egipskiej ulicy, jego obrazy zaludniły się sprzedawcami i naprawiaczami dywanów, modlącymi się Arabami i Beduinami.
Po przenosinach do Lwowa Wygrzywalski zajmował się – obok malarstwa sztalugowego – dekoracyjnym malarstwem ściennym, grafiką, ilustrował książki i czasopisma, projektował witraże. Powierzano mu dekoracje gmachów publicznych (siedziba Lwowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej 1907-1910, sanatorium „Lwigród” w Krynicy 1928). Projektował też kostiumy i scenografie do spektakli teatru miejskiego (m.in.: „Peer Gynta”, „Irydiona” i „Nocy Listopadowej”). Najważniejsze indywidualne wystawy jego twórczości odbyły się w 1932 we Lwowie i w 1935 w Krakowie.
Po wojnie rzadko wspominano lwowskiego artystę. Palmę pierwszeństwa w odnowieniu zainteresowania twórczością Feliksa Michała Wygrzywalskiego przyznać trzeba rynkowi antykwarycznemu. Niesłabnące zainteresowanie nabywców dziełami malarza sprawia, że staje się on postacią coraz lepiej znaną wszystkim zainteresowanym sztuką.